مقدمه
سرزمین پهناور ایران، فلاتی مرتفع با پستی و بلندی‌های متعدد است. قسمت مرکزی ایران را بیابان کویر و دشت لوت تشکیل داده، رشته کوه‌های البرز در شمال و کوه‌های زاگرس در مغرب و کوه‌های شرقی آن را محصور کرده‌است. وجود این پستی و بلندی‌های متعدد، تنوع آب و هوایی را موجب گردیده‌است، بدین‌صورت که در نواحی شمال و غرب مقدار بارندگی نسبتا فراوان و در قسمت مرکزی بارندگی بسیار کم است. با وجود این ایران دارای شبکه گسترده و وسیعی از آب‌های روان چه به‌صورت رودهای دائمی و چه به‌صورت رودخانه‌های موقت است. رودخانه‌ها موانع بزرگی بر سر راه‌های کاروانرو به‌حساب می‌آمدند. لاجرم برای جاده سازی لزوم پل بشدت احساس می‌شد. بدون شک از دوران بسیار کهن، یعنی از همان هنگام که انسان توانست با انباشتن سنگ‌ها یا خاک‌ها در جلو آب‌ها سد ایجاد کند و آب رودها را به مسیرهای دلخواه هدایت کند و با استفاده از تنه درختان برای عبور و مرور از رودها معبر ایجاد کند، کار پل‌سازی آغاز شده‌است.